22 Νοε 2014

ΜΑΚΕΛΛΕΙΟ τα ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ στο ΜΙΚΡΟΛΙΜΑΝΟ του ΠΕΙΡΑΙΑ !

του Βλάση Γωγούση
Τέσσερις και δέκα το ξημέρωμα , Παρασκευή προς Σάββατο, έγινε το κακό !
¨Ενας ξανθός , με γαλανά μάτια και άσπρο πανωφόρι, εισέβαλε με ένα Καλάσνικοφ σ‘ένα μπαράκι και άρχισε να θερίζει τους θαμώνες κραυγάζοντας : «θα χυθεί αίμα απόψε » !.

Και χύθηκε, χύθηκε άφθονο αίμα , 11 τραυματίες , οι 3 βαριά !
Αφήνω τον σχολιασμό του συγκλονιστικού περιστατικού σ‘ αυτούς που ασχολούνται με τα δρώμενα στις ΗΠΑ και σε άλλες ….προηγμένες χώρες της Ευρώπης .

Με την κυρία Κατερίνα θα ασχοληθώ, αγαπητοί μου φίλοι, με τη μητέρα ενός κοριτσιού - Σοφία τ`όνομά της - που ¨είχε πάει με μια φίλη της « για ένα…ποτάκι , σ‘ένα ¨ πολύ καλό, σε ένα ήσυχο μπαράκι »- όπως την άκουσα να λέει πριν λίγο στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ.

Και τώρα ρωτάω εγώ ο καθυστερημένος, ο παλιοκαιρίσιος , ο άσχετος , που ζω στον…κόσμο μου !
- Τι γύρευε η θυγατέρα σου κυρία Κατερίνα 4 και… τα ξημερώματα Παρασκευιάτικα σ‘ ένα μπαράκι στο Πασαλιμάνι `( ή πως αλλιώς το λένε ; ).
Δεν πρόκειται για τη δική μου παλιοκαιρίσια ασχετοσύνη, για τη δική σου αναισθησία πρόκειται κυρία Κατερίνα , που βρίσκεις φυσικό - αν όχι και απαραίτητο- να σέρνεται το κοριτσάκι ξημερώματα στο μπαρ του λιμανιού και να μπεκροβολιάζει σε έναν χώρο , όπου το ένα ποτό φέρνει το άλλο και τόνα τσιγαράκι φέρνει πιο συχνά κι‘αυτό το …«άλλο» ;
Και, βέβαια , στη δική μου εποχή , οι μάνες λέγαν στα κορίτσια
«Στις 9 βαρειά- βαρειά θα είσαι σπίτι , γιατί αν έρθει ο πατέρας σου και δεν σε βρεί …αλίμονο σου »
Έτσι τις λέγαν , κι‘αν κάποτε αργούσανε κανά μισάωρο , βρίσκανε χίλιες-δυό δικαιολογίες για να γλυτώσει η μικρή το ξυλοφόρτωμα.
Δεν λέω, αλλάξαν οι καιροί, μπροστά τραβάει ο κόσμος, εισέβαλε η πρόοδος και ο φεμινισμός, ξεφάντωσαν τα μίνι, τα στριγκάκια, τιμή μας και καμάρι μας και τα μονογονεϊκά παιδάκια, ο γκόμενος βαφτίστηκε σε σύντροφο, καμιά δουλειά ντροπή δεν είναι ( = άσχετο αλλά ας τρέξει η φαντασία σας λιγάκι δεν πειράζει !).
Καπάκι τα ποτά,το τσιγαράκι το στριφτό οι κοπελιές , το MARLBORO, ο…φραπές , το μηχανάκι , το ξεσκισμένο παντελόνι ( δύο δεκάποντες σχισμούλες στην αρχή , τώρα ψάχνεις για ύφασμα και μόνο…μπούτι βλέπεις !) και όλο αυτό το…μπάχαλο η φίλη μας κυρία Κατερίνα το συνοψίζει σε ένα απλό:
« Για ένα ποτάκι πήγαν τα παιδιά, σ`ένα μπαράκι !».
Και τώρα πες`τε μου καλοί ( και ….προοδευτικοί μου) αναγνώστες:
. Η θυγατέρα – η Σοφία - που ξεκίνησε Παρασκευιάτικα και θα συνέχιζε- στοίχημα βάζω- και το Σαββατοκύριακο – άλλη δουλειά δεν είχε;
Καμια ιδιότητα, καμιά απασχόληση, κανένα στόχο, μονάχα «μαμ και νάνι, … τέτοιο και ….σεργιάνι»; ( που λέγαν στον καιρό μου για τα ταμπελόσκυλα )
Και οι γονείς, η ( κατ` επίφασιν λεγόμενη ) κολώνα του σπιτιού- , ο πατέρας , ο αδερφός , που στον καιρό μου ήταν κέρβερος- τον τρέμαν όλοι οι…μνηστήρες ;( οι μάνες βέβαια πάντα ίδιες ήταν , έναν καλό γαμπρό και τα` άλλα όλα συγχωρούταν !).
Μέχρις ένα σημείο όμως , τώρα γκρεμίστηκε το παν !. Καθένας τρώει όπου νάναι, άλλος γυρνάει ξημερώματα κι` άλλος τη ίδια ώρα φεύγει, ξεχωριστές οι διακοπές, ξεχωριστά τα.. πορτοφόλια και κάπου- κάπου …χαιρετιούνται οι…ένοικοι του διαμερίσματος αν τύχει και συναντηθούνε !
Το παραξήλωσα , το ξέρω , όμως – όπως μου έλεγε η μακαρίτισα η γιαγιά μου η κυρά Ρήνα Θεός σχωρές`την- ( απόφοιτος της Βαλαγιάννη ήταν ) `
«η υπερβολή παιδί μου είναι η μετα χάριτος υπέρβαση της ….αληθείας !»

Δρ Βλάσης Γωγούσης .
 
Copyright © 2015 Taxalia Blog - Θεσσαλονίκη