Λίγα χρόνια αργότερα, ο Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνωφ (Λένιν) την υποδαύλισε και την ενθάρρυνε (όχι ότι χρειαζόταν ιδιαίτερη προσπάθεια στην Τσαρική Ρωσία), για να κατορθώσει να ξεκινήσει την Κόκκινη Επανάσταση.
Παρεμφερείς και παρόμοιες στρατηγικές έχει επιλέξει και το μεγαλύτερο από τα κυβερνώντα κόμματα, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Στρατηγικές τις οποίες εφάρμοσε από το 2012 και με τις οποίες κατόρθωσε να επικρατήσει πολιτικά και στις 3 αναμετρήσεις του 2015. Στρατηγικές με στόχευση τη διαίρεση και τον διχασμό του εκλογικού σώματος. Εμείς και οι άλλοι, Αριστερά και Δεξιά, οι "Όχι" και οι "Ναι", οι "ακσιοπρεπείς" και οι "μενουμευρωπέοι"…
Αυτές οι επιλογές, καθώς ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι ένας σχηματισμός με βαθιές Μαρξιστικές και Λενινιστικές ρίζες (ρίζες όχι αρχές, τουλάχιστον εδώ και αρκετό καιρό), δεν θα έπρεπε να εκπλήσσουν. Όταν ένα κόμμα γιγαντώνεται μέσα από διχαστικές συμπεριφορές και διαιρετικές προτάσεις, είναι λογικό και φυσικό να συνεχίζει στο ίδιο μονοπάτι. Γι’ αυτό τον λόγο, το άρθρο Κυρίτση δεν θα έπρεπε να ξαφνιάζει κανέναν. Ούτε η επίμονη στάση του κατόπιν, να στηρίζει όσα έγραψε. Όπως επίσης, δεν θα έπρεπε να ξενίζει η στήριξη που έδωσε στην λογική Κυρίτση, το μέγαρο Μαξίμου.
Με απλά λόγια, οι άνθρωποι είναι Μαρξιστές και δεν έχουν καμία αναστολή να το πουν. Δια της πλαγίας, όμως. Γιατί να το πουν ευθέως, δεν τολμούν. "Χωρίζουμε τους Έλληνες σε αυτούς που ψήφισαν όχι και σε αυτούς που ψήφισαν ναι", λένε. "Σε φτωχούς και εύπορους", λένε. Δεν τολμούν να εκστομίσουν τις λέξεις που από τα μικράτα τους έχουν μάθει, "υπάρχει ο προλετάριος, υπάρχει και ο άρχοντας". Παρότι ο αντικειμενικός στόχος, η εξουσία, έχει πια καταληφθεί, διστάζουν...
Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα που θα έπρεπε και πρέπει ν’ απασχολήσει είναι εάν η τακτική εξακολουθεί να φέρνει ουσιαστικά αποτελέσματα. Και ευτυχώς, σε αυτή την ερώτηση, η απάντηση είναι αρνητική. Τους λόγους εξήγησε ιδιαίτερα εύστοχα ο καλός φίλος και εξαιρετικός σύμβουλος στρατηγικής, Ευτύχης Βαρδουλάκης. Σας μεταφέρω το σχετικό μέρος κειμένου που ανέβασε στο Facebook:
"…Η στρατηγική αυτή είναι πλέον λειτουργικά νεκρή και δεν θα αποδώσει τίποτα, για τους εξής λόγους:
Πρώτον, γιατί η αξιοπιστία της Κυβέρνησης έχει ήδη πληγεί με τρόπο μη επανορθώσιμο με επικοινωνιακούς όρους. Δεν θεωρείται μόνο προβληματική διαχειριστικά, είναι πλέον αδύναμη ΚΑΙ στο "ηθικό" επίπεδο. Η στρατηγική του "να μην έρθουν οι άλλοι" λειτούργησε τελευταία φορά τον Σεπτέμβριο. Τώρα - και όσο ο χρόνος προχωρά - θα κρίνεται το "τι κάνεις εσύ".
Δεύτερον, επειδή τα μέτρα πλήττουν και τους μεν και τους δε. Συνεπώς μόνο οργή μπορεί να προκαλέσουν, στον ψηφοφόρο του ΟΧΙ που θα δει το εισόδημά του να μειώνεται και τους φόρους/εισφορές του να αυξάνονται. ΟΚ, να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα, αλλά να έχουμε και εμείς μια κοτούλα να τρώμε κάνα αυγό, ε;
Τρίτον, διότι μπορεί το δημοψήφισμα να ήταν μια βαθιά διαιρετική διαδικασία, με ισχυρά ταυτοτικά στοιχεία, απέχει όμως από το να χαρακτηριστεί ως ορόσημο μόνιμης και όχι συγκυριακής διαίρεσης. Οι όροι και διαχωρισμοί που χτίστηκαν γύρω από αυτό δεν αφορούν το σύνολο της κοινωνίας, αλλά ένα πυρήνα σκληρά πολιτικοποιημένων. Λίγο καιρό μετά άρχισαν ήδη να ξεφτίζουν και αυτό φάνηκε σε πολλές μετρήσεις από το φθινόπωρο και μετά.
Για την ακρίβεια, οι όροι αυτοί είναι υποπροϊόντα του σοσιαλμηντιακου διαλόγου. Αφορούν περσόνες που χτίστηκαν και ανεδείχθησαν μέσω των σόσιαλ μίντια, συμμαχίες και καυγάδες που αναπτύχθηκαν σε αυτά, αφορά την αυτοακύρωση ή την επιβεβαίωση όσων είχαν εκτεθεί υπέρμετρα, όσους νομίζουν ότι κάθε μέρα κρίνονται από "το κοινό τους". Αστεία πράγματα δηλαδή. Τους κανονικούς ανθρώπους ΔΕΝ τους αφορούν - τουλάχιστον όχι σε τέτοιο βαθμό και σίγουρα όχι την πλειοψηφία.
Το μόνο στοιχείο που μπορεί να ανατάξει πολιτικά-εκλογικά την κυβέρνηση (παρά την όποια κοινοβουλευτική της συνοχή) είναι η εν τοις πράγμασι βελτίωση της οικονομικής κατάστασης, όχι μόνο της χώρας, αλλά και των νοικοκυριών. Το οποίο, ακόμα και αν επιτευχθεί στα νούμερα, θέλει χρόνο να περάσει στην καθημερινότητα. (Θυμίζω ότι την περίοδο 2012-14 η Ελλάδα από ύφεση -6 πήγε σε ανάπτυξη +0.7 και η αίσθηση που υπήρξε είναι ότι επετεύχθη κάποια σταθεροποίηση, όχι θεαματική βελτίωση). Τώρα, με έναν διάχυτο αρνητισμό παντού, η αλλαγή κλίματος και ψυχολογίας θα είναι ακόμα πιο δύσκολη…".
Δεν θα μπορούσα να εξηγήσω καλύτερα τους λόγους που αυτή η στρατηγική είναι πλέον αναποτελεσματική. Δεν διαφωνώ ούτε κατ’ ελάχιστο με τον κύριο Βαρδουλάκη. Τουλάχιστον εάν μιλάμε για ευρείας κλίμακας αποτελέσματα. Δεν θα ανησυχούσα δε καθόλου από τέτοιου τύπου "ρουκέτες", αν δεν με προβλημάτιζε ιδιαίτερα αυτό το μικρό κομμάτι των "κανονικών ανθρώπων" που, έστω συγκυριακά, δίνει ένα κομμάτι της προσοχής του, σε τέτοιου είδους εξαιρετικά επικίνδυνα και διχαστικάσκεπτικά.
Η ανησυχία μου ξεκινά από το ότι ο σύντροφος Βλαντιμίρ Ίλιτς, ανάμεσα στα άλλα, έχει γράψει και για την "κρίσιμη μάζα των προλετάριων". Η οποία αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη για "να ξεκινήσει και να επιτύχει η Επανάσταση". Αυτήν δε την κρίσιμη μάζα την προσδιόριζε στο "10% του τοπικού πληθυσμού"...
Λέτε ο σύντροφος Γ. Κυρίτσης και οι σύντροφοι-κάτοικοι του Μαξίμου, να μην έχουν διαβάσει Λένιν;
Πέτρος Λάζος capital.gr
