και σκέψεων για συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει.
Και μεγαλύτερη ανοησία να πιστεύει κανείς ότι ο Καμμένος θα εγκαταλείψει τα μεγαλεία για τα ορεινά της Βουλής όπου δεν θα του δίνει σημασία ούτε ο καφετζής, δεν υπάρχει. Ούτε βεβαίως τώρα που καλείται να πέσει στα τέσσερα και να υπογράψει τα νέα μέτρα που του έφερε το φιλαράκι του ο Αλέξης.
Θα πονέσει, θα κλάψει για τους φτωχούς που αυτός αγωνίζεται να στηρίξει, θα πει διάφορα περί ισοδύναμων και θα πάει παραπέρα. Αλλά δεν είναι τυχαίο ότι έχει χαθεί ο Καμμένος εδώ και μερικές ημέρες. Τον αναζητούν με Silver Alert αλλά δεν τον βρίσκουν πουθενά γιατί κρύβεται. Να φάει ο Αλέξης και οι υπουργοί του το πρώτο κύμα οργής για τη συμφωνία και μετά να βγει αυτός να το παίξει παιδί του λαού.
Αλλά αυτό το παιχνιδάκι ότι είναι κι αυτός προβληματισμένος και ανήσυχος, ότι απειλεί τον Τσίπρα με αποχώρηση κι ότι του έστειλε μήνυμα μέσω του Δ. Καμμένου «ας μας πουν ας μας θέλουν, δεν παρακαλάμε», πρέπει να σταματήσει.
Πρόκειται περί εξαπάτησης του ελληνικού λαού. Αλέξης και Πάνος θα πάνε μέχρι τέλους, ο καθένας για δικούς του λόγους. Μαζί θα πέσουνε ή το πολύ ο Καμμένος να πέσει λίγο νωρίτερα για να πει «εγώ πάντα δεν συμφωνούσα αλλά το έκανα για την πατρίδα», κι άλλες τέτοιες ανοησίες. Και για να μην έχετε καμιά αμφιβολία για τα «φιλαράκια τα καλά», διαβάστε το άρθρο του κολλητού του Τσίπρα, αρθρογράφου στην Αυγή, Θ. Καρτερού.
Τέτοια αποθέωση του Καμμένου από έναν πρώην κομμουνιστή, «αγωνιστή», τίμιου και ηθικού, δεν έχει ξαναγίνει. Το ζουμί του κειμένου; «Σύντροφοι αριστεροί, μην γκρινιάζετε για τον… δεξιό Πάνο.
Αν δεν ήταν αυτός είχαμε καταστραφεί». Τέτοια ξεφτίλα δηλαδή.
Γράφει ο Καρτερός για να καταλάβετε με τις αδίστακτους ανθρώπους έχουμε να κάνουμε:
Παιδιά, έλεος. Μην κομίζετε αριστερές γλαύκες στην Κουμουνδούρου και στο καταπατημένο από αριστερούς Μαξίμου. Διότι, μολονότι, και καθότι ο Καμμένος είναι σκληρός δεξιός, ή κεντροδεξιός -διαλέγετε και παίρνετε-, καραμανλικός, υπουργός κυβερνήσεων της Ν.Δ., το ξέρουν και οι πρωτοετείς της πολιτικής αντινομίας. Ότι έχει απόψεις, εμπνεύσεις και λιτανεύσεις, που κάποιες στιγμές μας προξενούν τριγμούς πολιτικούς και οδυρμούς ιδεολογικούς, είναι κοινό μυστικό. Κι ότι θα θέλαμε, αντί για τον γαλάζιο Πάνο, να έχουμε σύμμαχο έναν κόκκινο ινδιάνο, είναι φανερός πόθος.
Φευ, όμως, στην πολιτική άλλο θέλεις κι άλλο σου προκύπτει. Και Μαξίμου θα έβλεπε ο Τσίπρας με το κιάλι χωρίς τον Καμμένο. Και χωρίς τον Καμμένο θα είχε η Ευρώπη των σκληρών δανειστών..την ησυχία της με τον Σταύρο, τη Φώφη και τις οικουμενικές τους παπάρες. Και χωρίς τον Καμμένο, επίσης, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση θα ήταν ακόμα στόχος, επιδίωξη και όνειρο. Υπό τον τίτλο «Αναμένοντας τον κόκκινο Ινδιάνο». Και μην σπεύσετε, παρακαλώ, να τα βάλετε μαζί μου. Διότι δεν τα λέω εγώ αυτά. Η σκληρή αριθμητική τα λέει: ΣΥΡΙΖΑ συν ΑΝ.ΕΛΛ., ίσον πλειοψηφία, ίσον κυβέρνηση.
Θυμάστε τον Ιανουάριο του 2015; Την Καισαριανή, την πρώτη αριστερή κυβέρνηση, με τα γλυκά και τα πικρά της; Ε, χωρίς τον Καμμένο, δεν θα υπήρχαν. Θυμάστε τον Σεπτέμβρη του 2015, την εκλογική νίκη που ακολούθησε τον συμβιβασμό με τους δανειστές, τη δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα; Αν ναι, άθεοι ή πιστοί, ανάψτε μια λαμπάδα στον Καμμένο. Διότι και στη μια και στην άλλη περίπτωση, χωρίς τσιριμόνιες, κόνξες και σου ‘πα – μου ‘πες, το έκανε το χουνέρι σε κείνους που περίμεναν να εγκαταλείψει τον «παρά φύσιν» γάμο. Για να ανοίξει ο δρόμος στην παλινόρθωση, διά της ανωμαλίας. Να ανατραπεί η πλειοψηφία με δοτούς και παρένθετους.
Πάταξον, μεν, άκουσον δε. Αν πουλούσε τον Τσίπρα, δεν τον περίμενε δα και καμιά τιμωρία. Δόξες και άλλα πιο υλικά αγαθά τον περίμεναν. Εν χορδαίς και οργάνοις θα το υποδέχονταν το απολωλός. Αυτός όμως επέμεινε. Και ώς τώρα οι απόψεις του δεν τον εμπόδισαν να στηρίξει εν μέσω θυέλλης τις βασικές επιλογές Τσίπρα. Συμπέρασμα: Διαφωνούμε σε πολλά μαζί του -φυσικό και επόμενο. Αλλά, πριν τον πυροβολήσουμε επαναστατικά, δεν είναι κακό να σκεφτούμε και λίγο εαμίτικα…
antinews.gr
